अभियांत्रिकी मधून पी.एच.डी. झालेल्यांना आणि प्राचार्य होऊ पाहणाऱ्यांसाठी
आज प्राचार्यांच्या खुर्चीत बसायचे, २-३ लाख पगार घ्यायचा आणि संस्थाचालक सांगतील ती खोटी माहिती प्रतिज्ञापत्रावर सरकारी प्राधिकरणांना सादर करायची. भविष्यातली स्वप्ने रंगवत असताना जर खुर्चीतल्या मस्तीमुळे एखादा दुखावला गेला तर नको-नको त्या केसेस अंगावर येतात, बदनामी होते ती वेगळी, तुमच्या पी.एच.डी. ला पण कोणी विचारीत नाहीत आणि दुसरीकडे प्राचार्य म्हणून जायचे तर तिथेही हीच परिस्थिती. ज्या शिक्षकांवर तुम्ही अधिकार गाजविला, वेळ आल्यावर तेही विचारीत नाहीत आणि एवढे करूनही स्वतःचे शैक्षणिक योगदान शून्य.
खरे संशोधन करणारे पी.एच.डी. धारक प्राध्यापक, त्यांना प्राचार्य पदात कधीच रस नसतो. ते आपआपल्या शैक्षणिक क्षेत्रात रममाण असतात. तिथे त्यांचे संशोधन आणि विद्यार्थ्यांना शिकविण्याचे काम अखंड चालूच असते. शेवटी एखादे कॉलेज अथवा आय.आय.टी. सारखी संस्था हि तेथील डायरेक्टर अथवा प्राचार्य खूप हुशार आहे म्हणून नावारूपाला येत नाही तर तेथे असणारे अभ्यासू शिक्षक आणि विद्यार्थ्यांमुळे ती नावारूपाला येते.
त्यामुळे प्राचार्य होऊन आयुष्य सुखात काढण्याच्या भ्रमात कोणीही न राहता आपलं मूळ काम हे शिक्षकाचं आहे आणि तेच आम्ही प्राधान्याने केलं पाहिजे.
अभियांत्रिकी मधून पी.एच.डी. झालेल्यांनी प्राचार्यांच्या खुर्चीत जरूर बसावे, रिटायर्ड होईपर्यंतची आपली स्वप्ने रंगवावीत परंतु त्याच बरोबर शिक्षकांना बरोबर घेऊनच आपल्याला कॉलेजचा आणि सर्वांचा विकास करायचा आहे. सगळ्यांना घेऊन पुढे जायचे आहे हे हि लक्षात ठेवणे गरजेचे आहे. शिक्षकांना विनाकारण त्रास देऊ नये नाहीतर हेच फाटके शिक्षक तुमच्या स्वप्नांवर कधी पाणी फिरवतील याचा नेम नाही.
अभियांत्रिकी मधून पी.एच.डी. झालेल्यांना आणि प्राचार्य होऊ पाहणाऱ्यांसहित, जुन्या-नव्या या सगळ्यांनीच बदललेल्या परिस्थितीचे भान ठेवणे गरजेचे आहे.
